Met je voeten in het water.

Op blote voeten liep Ayano op de o zo koude stenen. De tempratuur hier was net iets onder de nul. Maar toch liep ze op blote voeten. Ze was het gewend geraakt. Het had moeite gekost om in de zuiderlijke stam te komen, veel moeite. Maar nu ze zich had aangesloten ging het prima. Ze leefde hier in een totaal andere wereld, alsof ze vele jaren achter liepen. Dat zag je aan de huizen en de manier waarop ze aan eten kwamen. Vis was hier erg belangrijk. Maar bij vis denk je aan de vissen die je op de markt ziet liggen. Maar hier hadden ze geen eens een markt. De meeste vissen hier waren veel groter en hadden rare zwarte strepen. Maar je had ook nog apartere vissen, zoals de harige vis tenminste zou noemde Ayano hem. Maar hier noemen ze het een firaal. Je had ook de voelspriet vis wat ze hier een vlinder fish noemde. En als laatste en bekendste vis in het zuiden,de kaaper. Waarom heet hij zo vraag je. Meestal kaapt hij alle vis voor je neus weg. Het is de grootste vis in Zarmina, hij kan wel 10 meter lang worden. Het is geen makkie zo'n vis te vangen. Zeker niet met de spullen die ze hier gebruiken. Alleen speren en netten. Geen hengels of dobbers, ookal zou dat geen enkele zin hebben. Zwemmen doen ze niet zo graag hier, aangezien de vissen beneden groter zijn dan de gemiddel zarmiaan. En onder water vallen ze erg op. En met al die kleurijke steentjes en witte huid zijn ze erg aantrekkelijke prooi. Rustig ging Ayano zitten op de stenen en deed haar voeten in het water. Haar speer lag naast haar op de grond.

Al rennend en duikend vloog kuukai over de ijskoude stenen. Hij struikelde maar wist zich te redden door zijn handen. Hij keek vaak in een flits achter zich waardoor de tranen in zijn ogen van zijn gezicht vlogen. Toen kuukai weer naar voren keek en zag dat hij op een afgrond afliep, Gilde hij deed zijn handen voor zijn ogen. "AAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahh------ 'plons'"
Kuukai viel diep onder water en kreeg hoofdpijn van terug naar boven te zwemmen. Fijn, hier was het water niet zout, niet zoet maar zuur. Eens hij weer boven was proestte hij het er weer uit en klopte hard op zijn longen. Zijn oog viel op het meisje dat aan de rand zat en liep naar haar toen, In de zuiderlijke stammen was zij nog nooit geweest en had haar dus veel te vragen. Hij strompelde uit het water en ging naast haar zitten. "Ben jij van hier? Want ik heb namelijk een erg belangrijke vraag... Wat is dat beest boven op de klif met groene strepen dat mij wil op eten?" Vroeg hij dom als een kalf. Hij haalde een notitie blokje boven en een potlood.

Ayano schoof met haar voet over het ijs aan de kant van het water. Het was ijskoud maar daar was Ayano aan gewend. Boven hoorde ze het ijs verschuiven. Rustig keek ze op. Een jongen rende maar door, niet wetend dat hij dicht bij de afgrond was. De jongen gilde toen hij van de afgrond viel, met een plons. Ayano hield haar hoofd schuin en keek hoe de jongen boven kwam. Hij kwam proesstend boven. De jongen had haar ontdekt. Hij zwom richting de kant en klom erop. ''Ik zou als ik jouw was maar zorgen dat je iets warmers aan doet, want je bevriest.'' Zei Ayano rustig. Hij ging naast haar zitten."Ben jij van hier? Want ik heb namelijk een erg belangrijke vraag... Wat is dat beest boven op de klif met groene strepen dat mij wil op eten?" Vroeg hij. ''Ik kom van aarde, maar ik weet wel wat dat is.'' Zei ze rustig. Ze keek op. ''Dat is een lutra.'' ''De Lutra is duidelijk een mannetje want een vrouwtje heeft blauwe strepen. De vrouwelijke Lutra valt alleen aan als ze jongen heeft, het mannentje is erg agresief en deze is duidelijk ook hongerig. Want als zijn maag gevuld is is zijn staart groen, tenzij het een vrouwtje is want dan is de staart blauw gekleurd. Het zijn mooie wezens.'' ''Maar je moet wel uitkijken nu, het is namelijk paringstijd dus ze zijn nu nog aggersiever dan normaal.'' zei ze rustig. ''Als je weg rent en angst toont, zien ze je als een prooi. Als je blijft staan zullen ze ook naar je toe komen maar het is zelden dat ze je dan aanvallen.'' ''Maar blijf uit de buurt van de groep en zeker als ze jongen hebben de kans dat ze dan aan vallen is 99%'' ''Ze zijn erg trouw aan de groep maar jagen zelden samen.'' ''In de avond komen ze bij elkaar, het zijn net leeuwen als je ze met aarde vergelijkt maar toch ook weer iets anders.'' Zei ze met een glimlachje. ''Maar waar kom jij vandaan?''

"Oh god... Ik was beter thuis gebleven. Ze hebben mij in het centrum van de westerlijke stammen gedropt, de kou ben ik dus al wel gewend." Toen hij de modder van zijn zwarte jase veegde zag hij dat hij een diepe snij wonde had in zijn pink. Haast door het bot heen. Hij gritste een zakdoek uit zijn zak en bond het er om heen en onder tussen vertelde hij over de westerlijke stam. Hij vond het gek dat een planeet zo hard op de aarde kan lijken en toch zo verschillend kan zijn. "Ik hoop dat de volgende vlucht over 2 jaar ook goed verloopt en ik mijn familie kan zien. Als tegen dan die rot planeet nog niet ontploft is. Hoe zit het met jou? Heb je familie?... of dergelijke..." Dat laatste zij hij een beetje twijfel achtig omdat je moest uitkijken voor zwakke schakels bij mensen. Hij zelf woonde bij een pleeg gezin maar was er goed over heen geraakt en vond het dus zijn echte familie. Boven op de waterval kon je de Lutra nog horen krijsen.

Ayano keek naar boven naar de Lutra hij krijsde en brulde nog steeds maar als de Lutra ergens niet tegen kon was het water. Ayano luisterde aandachtig naar Kuukai, de westerlijke stam. Ze had er over gehoord. Maar niet veel, ze was nog hier druk bezig. Ze deed namelijk onderzoek naar de mensen hier. Al was ze bijna klaar met deze stam. Daarna zou ze de andere stammen bezoeken en zich daar proberen aan te passen. Ze zou het eerste de koude landen doen omdat ze daar aan was gewend. ''Ik vind het hier wel intresant, het is beter dan mijn thuis front.'' zei ze rustig. Ayano sloot voor kort haar ogen en luisterde naar de wind. Ze opende pas haar ogen toen Kuukai haar wat vroeg. ''Voordat ik hier heen ging, had ik een vriend. Maar hij zit al 2 jaar in de gevangenis. Voor afpersing, ontvoering en moord, zeggen ze.'' ''Ik geloofde dat hij ontschuldig was aan de moord op mijn kleine zusje, maar hij loog.'' ''De laatste keer dat ik hem heb bezocht was raar verlopen. Hij heeft me geslagen toen ik zei dat ik hem niet meer geloofde. De bewijzen waren te hard.'' ''Maar mijn familie heeft me nooit vergeven voor mijn fout.'' ''Het was mijn schuld dat mijn zusje dood is zeiden ze.'' ''Een maand later ging ik weg, naar deze planeet. Missen zal ik ze niet.'' Zei ze rustig. Ze vertelde dit verhaal alsof het normaal was zoiets mee te maken. Maar Ayano had geen geheimen voor iemand. Ookal was het een onbekende.

Kuukai luisterde en dacht na. Ze vond het zielig voor Ayano dat haar ouders zo over haar dachten. Hij was blij als hij terug dacht aan de Aarde, En hoe hij behandeld werd na hij zijn ouders verloor. Ze schonken hun beide lichamen aan de wetenschap voor experimenten uit te voeren en te onderzoeken. Maar Ayano, wie haar echte ouders nog had, werd gevuld met ongeloof. "Gho, wat rot voor je." Wat alles wat hij tijdens deze pijnlijke stilte te woord kon brengen. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar rug en probeerde haar te troosten. Hij voelde zich dus ook belachelijk wanneer hij zag dat Ayano niet getroost moest worden dus liet hij zijn hand weer zakken. "Je ouders, Gaven zij je dan toestemming om naar hier te komen?" Vroeg hij tot slot.

Ayano keek Kuukai aan, maar haalde haar schouders op. ''Ik heb geen medelijden nodig,'' Zei ze nuchter. Toen ze de hand op haar rug voelde keek ze hem wat raar aan, maar ze zei er niets van. Ergens had ze het wel prettig gevonden, maar haar hart was bevoren net zoals de mensen hier bij de Zuiderlijke stam. Ze stonden bekend om hun hardheid, want de zuiderlijke stam was niet echt een zacht aardig volk. De meeste vrouwen werden gezien als echte ijskoninginnen en aangezien ze hier al aardig lang was, had ze de cultuur over genomen. Ayano grinnikte toen hij over haar ouders begon. ''Wie ben je? Mijn moeder?'' Zei ze met een grijns. ''Maar als je het zo graag wil weten, Ja. Ze waren maar al te blij dat ik op rot.'' Zei ze met een lach. Het was vast raar om te zien dat iemand zich echt werkelijk niets aan trok van andere. ''Ik mag jou wel,'' Zei ze eerlijk. Ze stak haar hand uit. ''Ayano,'' zei ze om zichzelf voor te stellen. ''En?'' ''Waar zit jij hier op deze planeet?''vroeg ze nieuwgierig. Ayano had geen boekje nodig om aantekeningen te maken, ze had een grafisch geheugen.

Kuukai glimlachte en schudde het uitgestoken hand. "Kuukai" Zei hij erbij. Ik kom hier van de westerlijke stam. Waar het nóg kouder is dan hier. Ik ben blij dat ik mijn tenen even wat warmte kan schenken anders lagen die er al af." Zei hij en nam een lange pauze om te ademen. "Het is een feit dat ik hier heen ben gestuurd om notities te nemen en er veel geld mee te verdienen. Dat is zowat de enigste reden. Dus ik kwam naar het zuiden om in het water dieren te vinden die ze in het noorden niet hadden van wegen het ijs." Hij stopte met praten. Hij had niets meer te zeggen. Graag had hij gewild dat zijn leven wat boeiender was geweest. Maar hoe veel boeiender kon een leven worden as je naar een andere planeet gestuurd werd. Wat best wel 'de' droom is van zeker de helft van de aarde.

Ayano greens, ''Leuke naam,'' Zei ze uiteindelijk. Daarna luisterde ze aandachtig naar zijn verhaal, zo te horen was het niet al te boeiend. Met een kleine grijns keek ze naar het water, ''Het is een feit dat het water warmer is dan het landschap hier.'' Zei ze rustig. ''Water dieren hé...'' zei ze, ''Intersant,'' vervolgde ze, na een korte pauze. Ayano zag er anders uit dan haar stam genoten, maar ze had wel de zelfde sierlijke kleding aan als de vrouwen. Ook had ze een paar blauw/groene steentjes om haar navel, zoals ze hier ook hadden. Het was een soort traditie, zo zag Ayano het dan. Ook was haar rechterarm versiert met deze steentjes, het was net een schitterende tattoeage. Ze had iets om haar heup gebonden, je kon het zien als een soort tas. Ook had ze een dolk om haar schenen geklemt zitten. ''Misschien heb je hier iets aan,'' Zei ze uiteindelijk en haalde een klein schetsblokje uit haar tas. Deze sloeg ze openen, en zoals je gewoonlijk in een schetsblok zatten er ook schetsen in, maar deze schetsen waren met kleuren uitgewerkt zodat ze net echt leken. Er stonden vele dieren in, waaronder vissen en andere waterwezens. Er waren zelfs planten getekend. ''Dit vind je allemaal hier, ik ben namelijk nog niet wezen reizen aangezien ik hier alles nog wil ontdekken voordat ik verder kan gaan. Het is net een boek waarvan ik de laatste bladzijdes nog niet heb kunnen vinden.'' Zei ze met een klein glimlachje.